Eind februari hadden we de 'dag van de moedertaal'. Het deed ons even stilstaan bij de kinderen, jongeren en gezinnen die bij ons in begeleiding zijn en een andere moedertaal hebben als exponent van een andere cultuur. Het zet onze eigen blinde vlekken nog meer in de verf.
Een meisje uit Eritrea ervaart de vele boterhammaaltijden die wij zelf volkomen vanzelf-sprekend vinden, als een bevreemdende gewoonte.
In samenspraak met het team ging een begeleidster onlangs met haar op stap naar de Afrikaanse wijk in Antwerpen. Engels als gemeenschappelijke taal om elkaar beter te begrijpen. Grappig hoe ze samen eigenlijk niet goed wisten waar ze precies moesten zijn. Een koffie blijkt universeel te zijn om even te heroriënteren. Een authentieke Afrikaanse maaltijd zorgt voor verbinding: beiden bleken over dezelfde smaakpapillen te beschikken. Pittig? Graag!
Er was ook die keer dat er in voorbereiding van een ‘instuif’ een gerecht werd geoefend. Al snel groeide dit uit in een groepsgebeuren met verschillende vrienden die mee boodschappen gaan doen en waar vervolgens drie uur lang wordt gekookt met Oosterse muziek en jawel, het obligate blikje frisdrank wat zich globaal over de wereld heeft verspreid. Onder elkaar spreken ze hun moedertaal, maar blijken vrij goed Nederlands te spreken in bijzijn van de begeleider.
Ook de afwas blijkt tot verschillen te leiden. Ieder bord stevig inzepen, afspoelen en laten drogen op het afdruiprek. Evenwel is een afwasbak gevuld met warm water om het servies in te wassen even efficiënt, zo blijkt.
En dan is er nog het thee drinken met de passende versnaperingen. Allerlei nootjes, maar eveneens een stuk cake. Menig thuisbegeleidster wordt bij momenten overspoeld met een uitgebreid aanbod aan zoetigheden. Het hoort erbij.
We zetten in op de ander echt ontmoeten, los van cultuur of oorsprong of taal.
Comments